Rond maart kwamen de eerste ebola meldingen vanuit West-Afrika. Het was niet de eerste uitbraak en er werd door het westen matig op gereageerd.

Maar na enkele weken bleek deze uitbraak toch groter dan de vorige en toen enkele Westerse verzorgers ook stierven, was de aandacht gewekt.

Intussen werden duizenden mensen ziek en werd het verspreidingsgebied steeds groter. Meerdere landen kregen ermee te maken. Waarschijnlijk had dit te maken met het feit dat de incubatietijd “erg” lang was: tot 3 weken. Vanaf dat moment waren de patiënten besmettelijk. Dat bracht met zich mee dat veel mensen (de grenzen) over vluchten en derhalve, onwillens, de ziekte meenamen.

In de getroffen landen werden de hulpverleners inmiddels met scheve ogen aangekeken door de, nauwelijks geschoolde, bevolking. Sterker, de bevolking dacht dat de hulpverleners de ziekte zelfs verspreidden. Zieke mensen werden verborgen en doden stiekem begraven. Helaas was ook dit een foute keuze, want juist daardoor werden de mensen besmet. Pas toen steeds meer duidelijk werd dat de besmetting door o.a. huidcontact, speeksel en bloed werd doorgegeven (ook na de dood), ging de bevolking over tot betere voorzorgsmaatregelen.

Westerse hulpverleners kwamen intussen ook terug naar hun eigen land en men wist niet goed hoe daarop gereageerd moest worden. Moesten ze 3 weken in quarantaine ? Mochten ze vrij rondlopen, maar goed in de gaten gehouden worden ? Discussies alom !

In een aantal gevallen kwamen mensen terug uit gebieden waar de uitbraak was geconstateerd en sommigen werden ziek. Dat gaf aanleiding tot lichte paniek. Gelukkig bleek het in de meeste gevallen om een “normale”  tropische ziekte te gaan, als malaria e.d.

Ook zieke hulpverleners kwamen terug. Deze werden uiteraard in quarantaine geplaatst en er werd koortsachtig naar een medicijn gezocht. Helaas werden ook enekele verplegers, ondaks alle voorzorgsmaatregelen die waren genomen, ziek en stierven. Enkele zieken overleefden echter met nog niet goedgekeurde medicijnen.

Eind 2014 leek de uitbraak een halt toegeroepen, maar nog niet voorbij. Inmiddels was zo’n 50% van de geïnfecteerden overleden.

Sportief gezien was 2014 wel een topjaar voor Nederland.

Dat begon al tijdens de Winterspelen in Sotchi/Sotsji . Nog nooit hebben we zoveel medailles behaald ! 8 gouden, 7 zilveren en 9 bronzen. Helaas wel voornamelijk bij het schaatsen.

Het volgende succes was bij het wielrennen. De voorjaarsklassieker Parijs-Roubaix werd gewonnen door Nicky Terpstra.

Het Nederlands elftal bij de WK voetbal in Brazilië werd vooraf bepaald niet gezien als kanshebber, daarvoor was vooral de achterhoede te zwak. Maar na de fantastische 5-1 zege tegen de regerend wereldkampioen Spanje, sloeg de stemming om. Louis van Gaal haalde nog wat trucs uit zijn hoge hoed (het meest berucht/beroemd de doelmanwissel in de 90e minuut tegen Costa Rica, omdat Krul een betere penaltystopper is dan de vaste doelman Cillessen). Uiteindelijk een 3e plaats was niet bepaald voorzien. Daarnaast was de achterhoed met Vlaar en de Vrey nauwelijks te kloppen !!

Ook weer eens een zege tijdens de Tour de France ! Lars Boom won de "kasseienrit". En natuurlijk bleef Marianne Vos grossieren in allerlei titels.

De Nederlandse hockeydames heroverden de wereldtitel tijdens het thuistoernooi van de regerend kampioen Argentinië. De heren deden het bijna net zo goed. Zij werden tweede.

In augustus verraste Dafne Schippers tijdens het EK atletiek met goud op de sprintnummers. Tot dan toe was ze eigenlijk meerkampster.

Jeroen Dubbeldam werd de eerste individuele Nederlandse springruiter, die wereldkampioen werd.

Tenslotte waren er natuurlijk de Nederlandse zwemsters, die op de valreep nog 5 gouden, 1 zilveren en  bronzen medailles wisten te winnen bij de WK kortebaan zwemmen. Vooral Femke Heemskerk was succesvol.

Andere sportsuccessen waren er voor Joost Luiten (golfer) en Max Verstappen (die komend jaar in de Formule 1 een stoeltje wist te bemachtigen)

Tenslotte werd Irene Wüst de internationale sportvrouw van het jaar ! 

In Syrië ging de burgeroorlog door, maar bovendien kwam een extremistisch Islamitische groepering de macht opeisen. Deze groepering (IS of ISIS) schrok de wereld op met filmpjes waarop gevangen westerlingen werden onthoofd.

In Irak en Syrië veroverden ze grote gebieden. Vooral de Yezidi’s en later tegen de Turkse grens bij de stad Kobani, de Koerden werden slachtoffer. De wereld, onder aanvoering van Amerika en Groot Brittannië konden niet toekijken. Hoewel het vooral in Syrië moeilijk was om Assad te steunen, besloten enkele landen toch mee te gaan doen. Duidelijk werd gemaakt dat het vooral om luchtsteun, materiaal en andere hulp zou gaan. Niemand wilde “boots on the ground” (landtroepen).

 Een nieuw fenomeen werd de “Jihad-ganger”.

In Westerse landen, zoals België en Nederland, gingen steeds meer jongeren naar Syrië om mee te strijden : voor en soms tegen IS.

Velen kwamen om, maar anderen kwamen terug. De regering wist niet wat daarmee te doen. Ze was bang dat deze Jihad-gangers hier aanslagen zouden gaan plegen.

Al snel kwam er een verbod op het voorbereiden van en het daadwerkelijk reizen naar Syrië.  Het werd er echter niet mee gestopt. Ook werden er steeds meer mensen geronseld. Vrouwen en kinderen gingen zelfs mee.

Eind 2014 was er nog weinig zicht op hoe met deze mensen om te gaan, vooral met degenen die terugkwamen. Sommige mensen wilden ze helemaal niet meer terug (blijf daar maar), anderen wilden dat ze opgesloten zouden worden, paspoorten innemen (ook van tevoren indien bekend) etc.

Het was ook het jaar van de schipbreukelingen uit Syrië en Noord-Afrika. Talloze schepen werden op de Middellandse Zee, vaak ronddobberend en vol geladen met vluchtelingen gevonden. Zelfs op de laatste dag werd nog een schip met een duizendtal vluchtelingen opgebracht. De bemanning had het schip verlaten en de mensen achtergelaten.

In de landen rondom Syrië werden miljoenen vluchtelingen opgevangen.

In het najaar van 2013 moest de regering kiezen voor een verbond met het westen of voor Rusland. Dat deed het niet. De mensen demonstreerden tegen de toenmalige regering. Een deel was voor en een deel tegen. Vooral in het oosten van het land liep het uit de hand bij pro-Russische aanhangers. Het liep uit op massale vechtpartijen. 

Rusland was gealarmeerd door de pro-Europa aanhang in de Oekraïne en zag de enige (voormalig)Russische haven, die verbonden was met de Middellandse Zee, gevaar lopen. Deze haven in Sebastopol, gelegen op de Krim, was van zeer strategische waarde in geval van een oorlog en moest dus worden beschermd. Rusland annexeerde de Krim onder het voorwendsel dat ze bescherming boden. De wereld keek knarsentandend toe en deed, behalve wat (financiële) maatregelen niet veel.

Op 17 juli werd de situatie helemaal explosief toen een van de strijdende partijen (Oekraiense leger of de, door Rusland gesteunde, separatisten) een passagiersvliegtuig van Malasyan Airlines/KLM uit de lucht schoten. Bijna 300 mensen kwamen om, waarvan het grootste deel Nederlanders.

Iedereen beschuldigde iedereen. Het rampgebied, in handen van de separatisten, kon niet bezocht worden, vanwege de vijandelijkheden en niemand wist PRECIES wat er gebeurd was. Intussen wisten we ook niet of er overlevenden waren.

Wederom kon het Westen niet veel meer dan toekijken en Rusland “dwingen”, middels maatregelen, de separatisten te bewegen te stoppen met hun aanvallen, opdat het rampgebied onderzocht kon worden. Dat lukte maar deels. Iedere keer laaiden de gevechten weer op.

Dode lichamen werden met moeite geborgen en met evenveel moeite naar een gebied getransporteerd waar het “rustig” was. Van daaruit werden ze naar de betreffende thuislanden gevlogen.

In de tussentijd bleef het Westen Rusland minimaal verantwoordelijk te houden voor de toestand in Oost-Oekraïne en werden de bewijzen dat het de Russen zelf waren, die een raket gebruikt hadden, steeds groter. Europa bleef Rusland nog steeds straffen met vooral financiële maatregelen. Rusland bleef uiteraard niet stilzitten en verbood allerlei tegenmaatregelen. Dit was in de vorm van een importverbod van vele goederen en een dreigement de gastoevoer naar Oekraïne en landen in West-Europa stop te zetten.

Al in 2013 kwam er een discussie op gang over de rol van Zwarte Piet. Was het wél of niet een verwijzing naar slavernij.

In 2014 kwam de discussie pas goed op gang. Het grootste deel van de Nederlanders vond het onzin. Zwarte Piet was deel van een traditie, was een kindervriend en had niets met slavernij te maken. De hakken werden behoorlijk in het zand gezet en zelfs bedreigingen werden aan mensen, die vonden dat Zwarte Piet inderdaad moest veranderen, geuit.

Intussen wist niemand wat er precies ging gebeuren. Albert Heijn deed eerst Zwarte Piet uit de winkel, maar kwam er door de reactie van de klanten weer op terug. Iedereen wachtte op het officiële Sinterklaasjournaal en die wachtte weer op de uitspraak van de rechter.

Nieuwe variaties werden bedacht. De bekendste waren de Goudse/gele Piet (omdat Sinterklaas in Gouda het land binnenkwam)  en de stroopwafel Piet.

In november deed de rechtbank een uitspraak.